En plots… ben je té oud

Ik kom ze wel vaker tegen de laatste tijd: personen die er niet meer toe doen voor hun organisatie en de bons krijgen omwille van hun leeftijd. Alleen wordt het niet met zoveel woorden gezegd. Met de regelmaat van de klok wordt de smoes van budget cut, teamsamenstelling, wijziging project scope, … ingeroepen.

Er wordt niet echt een onderscheid gemaakt tussen mannen en vrouwen. Misschien voor diegene die in de mediasector werken wel, maar in het ‘gewone’ bedrijfsleven niet zo. Ik hoor van zowel gender X, mannen als vrouwen en zowel late 40ers, als midden 50ers dat ze er niet meer toe doen. Niet opgenomen worden in een jong team. Er voor spek en bonen bijlopen.

Het doet wat met een mens

We beseffen allemaal dat het vandaag de dag steeds moeilijker wordt om als efficiënt teamlid beschouwd te worden eens je een bepaalde leeftijd voorbij bent. Vanuit een verkeerde aanname, namelijk dat de oudere werknemer niet meer zou meezijn met technologie, terminologie alsook motivatie, deinst men er niet voor terug deze werknemers met gemak hun ontslag te geven en ze zonder boe of bah op straat te zetten. Enter de jonge werkkracht! 

Voor een medioor van wie de leeftijd bij benadering tussen de 50 en de 65 ligt, die nog volop actief is in de maatschappij en nog mee is met zijn tijd komt dit hard binnen. Waar zij tot voor kort de groep waren waarnaar werd opgekeken voor hun doorgedreven kennis, hun inspanningen en hun plichtsbewustzijn, worden zij nu als een paria aan de kant geschoven. Gedegradeerd tot een zielloze zombie die zijn dagen dient te vullen met voor de kleinkinderen zorgen, een fietstochtje her en der, een koffietje met pannenkoek in een of andere bistro in de namiddag. Ik wil hiermee geen afbreuk doen aan werknemers die er bewust voor kiezen om minder te werken en hun kinderen en/of kleinkinderen bij te staan, noch aan diegene die beslissen om het wat kalmer aan te doen en volop te genieten. Ik heb het hier over diegene die deze keuze niet zelf hebben kunnen maken en tegen wil en dank de deur van een onderneming achter zich dienden dicht te slaan.

De blinde vlek van de overheid

Waar onze overheid steeds meer maatregelen neemt om langer te werken, gaan ze voorbij aan het gegeven dat 50-plussers nu eenmaal niet meer zo populair zijn op de arbeidsmarkt. Alle inspanningen ten spijt komt er maar geen kentering in dit gegeven.

Cijfers over de tewerkstellingsgraad kan men vinden bij Steunpunt Werk dat stelt dat er een opvallende kloof in arbeidsdeelname bestaat tegenover de jongere leeftijdsgroepen.

Het is niet zo dat oudere werknemers niet meer willen werken, het is eerder dat men hen de kans op werken ontneemt. Hoe hard de wereld het ook heeft over inclusie op de werkvloer, uit de realiteit blijkt dat er een vergeten groep is: de 50-plusser die maar wat graag de boterhammen smeert om mee te nemen en dagelijks een bijdrage wenst te leveren aan onze maatschappij.

En dan zwijgen we nog over het financieel verlies

Alhoewel een deel van de 50-plussers geen hypotheeklasten of kinderen meer ten laste heeft, is dit niet voor elk van hen het geval. Er zijn nog heel wat personen uit deze doelgroep bezig met het afbetalen van hun woning alsook het betalen van de studies van hun kind(eren) en al dan niet een kot voor deze studenten. Het hoeft niet gezegd wat een financiële aderlating dit betekent. Rondkomen met heel wat minder in deze dure maatschappij is geen evidentie. 

In een tijd waarin inclusie en diversiteit hoog in het vaandel staan, is het essentieel dat we als samenleving erkennen en tegengaan dat leeftijdsdiscriminatie nog steeds een al te vaak voorkomend probleem is op de arbeidsmarkt.